De Kok, de Kweker, zijn Vrouw en hun Buurman

Het ontwortelen van gezinnen met lage inkomens door middel van stedelijke ontwikkeling is een wereldwijd fenomeen. Ook in Amsterdam, waar de herontwikkeling van Nieuw-West in 2009 (begin van het project) een van de grootste stadsvernieuwingsprojecten in Europa was.

Het herontwikkelingsbeleid van deze modernistische wijk zou niet alleen de verplaatsing van bewoners inhouden, maar voorzag ook een verdichting van de bebouwde gebieden ten koste van de openbare ruimte. De Kok, de Kweker, zijn Vrouw en hun Buurman (The Cook, the Farmer, his Wife and their Neighbor) beschouwden de bevolking met een laag inkomen, meestal van allochtone gezinnen, daarentegen als een “toegevoegde waarde” in een duurzame buurt.

Het project combineert beeldende kunst met sociale architectuur en gaf de bewoners het eigenaarschap van hun buurt terug middels een gedeelde moestuin en een gemeenschappelijke keuken. Het project is een voorbeeld van ‘redirective practice’, waarbij mensen met verschillende achtergronden samen komen om een ​​gemeenschap te creëren, met als doel de buurt te herdefiniëren als ook het samenleven in de stad en land. De gemeenschapskeuken en tuin bieden een ontmoetingsruimte waarrond de gemeenschap zich kan bezighouden met “het bouwen van een plek” – een belangrijk ritueel in een klimaat waar gezinnen een voortdurende herhuisvesting ervaren.

Met het opendeurbeleid heeft de gemeenschapskeuken ook veiligheid gebracht, een andere meerwaarde voor de buurt. De collectieve moestuin bevindt zich achter de keuken op een terrein dat vroeger omheind kijkgroen was. Tegenwoordig zorgen nog steeds 22 families uit zeven etnische groepen voor de tuin.

De Kok, de Kweker, zijn Vrouw en hun Buurman laat zien dat het niet alleen wenselijk is dat bewoners meewerken aan het ontwerpen van ‘hun’ stad, het is ook mogelijk. Het project introduceert een bezield bottom-up proces in een overgereguleerde Nederlandse samenleving.